Dag 12: 22 oktober
Vanmorgen hebben we bij het ontbijt een paar zaken doorgenomen die verband houden met het vertrek naar Boekarest op zaterdag en onze vlucht naar huis, komende zondag. We hebben denk ik allemaal gemengde gevoelens, wanneer we nadenken over het terug gaan naar Nederland.  

Op bouwgebied hebben we erg veel bereikt, maar niet zoveel als we eigenlijk hadden gewild. We hebben het losgelaten en zijn tevreden met wat we gedaan hebben.  We ervaren het werken aan het gebouw nu echt wel als de bekende ´laatste loodjes´, onder meer omdat die loodjes bestaan uit zeer onaantrekkelijk werk. Dit is het schuren van het stucwerk, (wel authentiek Roemeens werk, overigens) waardoor je echt helemaal onder het gruis komt te zitten, bijna niet opschiet en wat niet echt merkbaar resultaat heeft. Dan moet er ook nog op een hoge plek isolatie materiaal en gipsplaat worden aangebracht. Degenen die dat doen, Alex, Chris in samenwerking met Mirjam V, moeten op een hoge steiger klimmen, om dit tot een goed eind te brengen. Chapeau guys!

Inge, Mirjam L en Aldina brachten vanmorgen een bezoek aan enkele ouderen, samen met iemand van hier. Voornaamste probleem is de eenzaamheid, die deze ouderen ervaren.

Vanmiddag gingen Wim, David en Daniëlle met David (de aannemer/prediker), een oude caravan ophalen. Deze was bestemd voor een familie in Sighisoara, maar niet om lekker mee op vakantie te gaan, helaas. Deze oude caravan die gaat deze winter fungeren als slaapkamer voor kinderen. Op een braakliggend terrein waren twee hutten gebouwd. Daar ze verblijven ze nu.

Zo ben je bij armoedige en schrijnende  situaties en zo zit je dan later weer met de hele groep heerlijk te eten in the House on the Rock, waar we als ‘toetje’  mochten luisteren naar een koor dat daar oefende. Genieten! 

Graag gebed, omdat er nog steeds iemand ziek is. De twee andere zieken zijn weer redelijk hersteld.  Bidt ook dat we energie mogen ontvangen deze laatste (werk)dagen in Sighisoara en dat we zaterdag en zondag veilig mogen reizen. 

Dag 13 , 23 oktober
Donderdag vandaag, nog drie nachtjes slapen en dan gaan we weer richting Nederland. Vanmorgen hebben we alles nog eens doorgenomen omtrent ons vertrek.  Morgen ruimen we de bouwplaats zoveel mogelijk op en draaien een aantal van ons in de middag nog mee met een kinderprogramma in de kerk in Tigmandru.

We eten dan in een restaurant en zullen wel vroeg naar bed gaan, want het is de bedoeling dat we zaterdag om 7 uur wegrijden richting Boekarest.  Als we daar zijn, kunnen we de stad nog een beetje bezichtigen, alvorens we zondag middag vertrekken van de luchthaven van Boekarest en een paar uur later hopen te landen in ons eigen vertrouwde Nederland. 

Zover is het nog niet en vandaag hebben dan ook weer geklust om nog van alles af te krijgen. Dat onmogelijk hoge plafond van het trappenhuis is dicht. Het stucwerk is geschuurd. De badkamer is grotendeels betegeld. De ergste troep is weggehaald. We doen ons best, maar voelen wel dat we vermoeid raken. Er is nog steeds iemand ziek, een ander heeft te veel last van vermoeidheid en nam even een vrije dag, vandaag. 

Ondanks dit alles, is ons moreel nog dik in orde. Er wordt gelachen en gezongen. We laten ons het eten goed smaken en leren elkaar nog beter kennen. Wat ons bindt, is niet alleen het werk, niet alleen de kinderprogramma’s of de ouderenbezoekjes. Dat is in de eerste plaats onze God. De dank is voor Hem!

Dag 14: 24 oktober
Countdown: opruimen, vegen, schoonmaken, daar zijn we vanmorgen en vanmiddag mee bezig geweest. We laten alles super netjes achter. Een ander groep bereidde de kindermiddag voor en vertrokken even voor twee uur richting Tigmandru. 

Vanavond gaan we uit eten samen met pastor Relu, die elke dag volop meewerkte en de uiteindelijke leiding had.  

We zijn allemaal dankbaar dat we deze ervaring hier mochten opdoen. God heeft ons tot een goed samenwerkende groep gemaakt. Hij heeft ons beschermd en behoed. Natuurlijk waren er zo nu en dan wat strubbelingen, dat is alleen maar menselijk, maar hier zijn we ook weer uitgekomen. Er zijn binnen de groep relaties ontstaan, waarvan ik zeker weet dat deze ook na thuiskomst zullen voortduren.  

Na terugkomst in Nederland komt het volgende en laatste stukje ter afsluiting van het blog W&G 2014.